Η ιστορία του σκόρδου
Ο θεός Ερμής σύστησε το σκόρδο στον Οδυσσέα σαν ειδικό αντίδοτο στα μάγια της Κίρκης που είχε μεταμορφώσει τους συντρόφους του σε χοίρους. Επίσης, οι αθλητές στους αρχαίους Ολυμπιακούς Αγώνες μασούσαν μια σκελίδα σκόρδο πριν μπουν στον αγώνα. Ακόμη, οι Έλληνες και Ρωμαίοι αγρότες, στρατιώτες και ναύτες είχαν τα σκόρδα σαν το πιο συνηθισμένο προσφάγι. Οι Ρωμαίοι, μάλιστα, το θεωρούσαν σύμβολο στρατιωτικής ρώμης.
Τα άγρια σκόρδα φύτρωναν στα προαύλια των εκκλησιών της Αγγλίας και για αιώνες είχαν ως αποστολή να διώχνουν τα κακά πνεύματα. Πριν οι Αγγλοσάξονες αρχίσουν να χτίζουν εκκλησίες, οι εκρωμαϊσμένοι Βρετόνοι ήξεραν το σκόρδο σαν βασικό συστατικό της κουζίνας της αποικιακής τους φρουράς. Στη διάρκεια του Μεσαίωνα, μάλιστα, θεωρούνταν ειδικό φάρμακο εναντίον της λέπρας.
Στη Γαλλία, ο βασιλιάς Ερρίκος Δ' μασούσε πάντα σκόρδο πριν αποπειραθεί κάποιον νέο ερωτικό άθλο. Επίσης, η επιδημία που ρήμαξε τη Μασσαλία στα 1726 καταπολεμήθηκε με ένα αντισηπτικό αποτελούμενο από σκόρδο και λάδι.
Στη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου ο βρετανικός στρατός χρησιμοποίησε το σκόρδο, για να ελέγχει τις μολύνσεις των τραυματιών. Διέλυαν το χυμό ωμού σκόρδου με νερό και επιθέτανε το διάλυμα απευθείας στην πληγή με εξαίρετα αποτελέσματα. Η ίδια μέθοδος εφαρμοζόταν και από τους Ρώσους γιατρούς κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
